(uitnodiging aan leden om voor volgende nieuwsbrieven ook een kort golfverhaal te schrijven)
DE PAN (een kort- en waargebeurd golfverhaal)
In 1951 werd ik geboren in Bilthoven. Kind van een herenmodewinkelier en op dat moment de jongste van 6 kinderen.
Recht tegenover onze winkel, waar we overigens met z’n allen boven woonden, was het Uilenpad. Als je de weg overstak en het Uilenpad achter je had gelaten stond je (in ieder geval in de jaren ’50) al bijna in het bos.
Mijn vader was een verwoed wandelaar en de woensdagmiddagen en zondagen stonden dan ook altijd voor een groot deel in het teken van deze wandelingen.
Deze inleiding leidt, hoewel je dat misschien niet zou vermoeden, toch naar de golfsport.
Als je een aantal kilometers rechtdoor het bos in liep werd het pad versperd door een laag bruin hek dat zich zowel naar links als naar rechts over een aantal kilometers uitstrekte. Achter dat hek was nog een strook van enige tientallen meters bosschage en struiken. Daar weer achter lag een oase van prachtige grasvelden en witte kleine zandverstuivingen. Pas veel later begreep ik dat die zandverstuivingen bunkers werden genoemd. Ook begreep ik pas later dat de prachtige grasvelden en bunkers behoorden bij Golfbaan de Pan.
Over de prachtige grasvelden zag je, in mijn ogen, apart geklede mensen lopen die een karretje voortduwden of achter zich aan trokken. Af en toe stopten ze om een klein wit balletje een ram te geven en dan liepen ze weer door.
Ik was een jaar of vijf toen ik dit voor het eerst zag en vanaf dat moment wist ik dat ik dit ooit in mijn leven ook wilde. Dat ik 55 jaar later pas voor het eerst daar zou lopen op uitnodiging van een zakenrelatie kon ik toen nog niet bedenken maar het was voor mij wel de invulling van een langgekoesterde wens. Ik wist toen nog niet dat ‘de Pan’ een zeer exclusieve golfclub was waar zelfs Prins Bernhard lid van was en dat dit niet voor gewone stervelingen bedoeld was.
Vanaf het moment dat ik met mijn vriendjes voor het eerst zonder ouderlijk toezicht het bos in mocht was onze bestemming heel vaak de golfbaan. We hadden ontdekt dat de balletjes niet altijd op de grasvelden bleven na de slag en onze favoriete hobby werd dan ook het zoeken naar die kleine magische stuiterballetjes die tussen de struiken waren geslagen.
Om deze te kunnen zoeken moesten we natuurlijk wel over het hek klimmen en was het van belang om onzichtbaar te blijven voor de spelers en het personeel van de golfbaan. Balletjes zoeken was dan ook superspannend en enerverend.
Mijn eerste geld verdiende ik ook met deze hobby. Soms waren er spelers die ons opmerkten en vroegen of we al balletjes hadden gevonden. Was dit het geval dan wilden de aardige mensen ons wel eens een paar dubbeltjes of kwartjes geven voor een gevonden bal. De onaardige mensen kwamen ons met een stok achterna totdat we de balletjes gratis teruggaven.
Toen we eenmaal wisten dat de balletjes waarde konden hebben, hebben we een grote fout gemaakt. Een van de vriendjes wist een plek op de golfbaan waar je wel duizenden balletjes kon vinden. In het schemerdonker vonden we die plek en het was inderdaad waar. Duizenden balletjes lagen daar op ons te wachten.
Niet wetende dat het driving- range ballen waren propten we onze zakken vol en probeerden de volgende dag weer wat geld te verdienen met de verkoop van deze ballen. Dat hadden we beter niet kunnen doen. Bij thuiskomst stond er een politieauto voor de deur en mijn boze vader in de winkel. Vanaf dat moment wisten we wel dat al die losse ballen op de driving range geen goede objecten voor ons handeltje waren.
Een aantal jaren geleden (toen ik nog werkte) kreeg ik een uitnodiging van een vriendelijke mevrouw van een bureau die via de golfbaan hoopte met mij zaken te gaan doen. Ze nodigde me uit voor een rondje op de Pan. Met beide handen greep ik de uitnodiging aan. Secretaresses van haar uitzendburo had ik niet echt nodig maar dat kon zij niet weten.
Halverwege de ronde zag ik aan de rechterkant van de fairway een laag bruin hek. Even was ik een halve eeuw terug in de tijd. In mijn gedachten zag ik een blond jochie van een jaar of 6/7 tussen het struikgewas zitten, wachtend op mijn afzwaaier. Helaas, geheel tegen mijn gewoonte in sloeg ik met een ijzer 5 een prachtige slag naar de green. Het blonde jongetje had vandaag bij mij geen kans maar in gedachten zat hij er wel!
