buzzzzzzz…buzzzzzzz…buzzzzzzz
En daarna de reddende engel die mij toch min of meer wreed uit mijn coma hielp!
Een wekker zetten is toch al niet een van de gewoonste zaken van mijn huidige wereldje maar kwart voor vijf is toch zeker geen tijd die zelfs in mijn werkzame leventje ooit aan de orde kwam!
Maar goed, uiteindelijk was ik bijna zoals afgesproken rond zes uur in Roest, alwaar Mark, Petra en -wat zouden we zijn zonder haar- Conny al de bemensing van de wedstrijdleidingstafel vormden. Op de wandeling vanaf de parkeerplaats waren de eerste druppels al gevallen en de hoop was dat dat spoedig afgelopen zou zijn. Helaas was het tijdens de wandeling naar de holes -het was een shotgun- toch nodig de paraplu’s uit te vouwen.
Exact om zeven uur klonken de twee signalen van de onweerstoeter die Petra met de van het marshalteam geleende sleutel kon bedienen. De wedstrijd kon begínnen! (En ik moet meteen weer denken aan de tweede herhaling van Pauw, ergens aan het begin van mijn korte nacht…)
Tja, die wedstrijd wel… nu wij nog. Onwennig, niet alleen vanwege het korte nachtje, maar ook vanwege de nog niet echt geslaagde pogingen van de zon om de wolken te verjagen, sloegen we af. En wat een geluk: die hole gold ’bestball’. En die ball was zeker niet de mijne… Na twee strepen werd alles beter, in die zin dat de paraplu kon worden neergeklapt én het eerste stablefordpunt een feit was. En niet geheel onbelangrijk: een sigaartje dat het niet aflegde tegen de neerslag zoals eerder die ochtend het geval was.
Het spelniveau kon echter niet uitstijgen boven dat van handicap 52: slechts één par en een eindeloze reeks double-bogey’s. Dat de C9 werd afgesloten met slechts één putt met de linkse putter was het enige hoogtepunt dat ik mocht optekenen. Daarna moesten we Roest letterlijk links laten liggen om nog drie holes verder te ploeteren voordat de beloning, het ontbijt, verzilverd zou kunnen worden. Bijkans een etappe van de ’ochtendvierdaagse’ weerhield ons daar nog van.
Na het aanschouwen van de keurig gedekte tafels en de overvloed aan etenswaren waren de teleurstellende pogingen om de bal in welke hole dan ook te krijgen, snel vergeten. Met dank aan en complimenten voor de Roest-brigade!!
Al jaar en dag is Pierre de Coubertin een van mijn helden. Van zulk soort helden heb ik er meerdere om ook teleurstellingen in andere disciplines dan sport, te kunnen relativeren. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik mijn held Pierre in het geheel niet hoefde aan te roepen.. het waren mijn flight- of groepsgenoten in de baan én aan tafel die mij geen moment hebben doen malen om mijn, hopelijk tijdelijke, onvermogen op tees en fairways.
Thuisgekomen heb ik er nog wel stiekem een kort ’middagje’ aan vastgeknoopt! En mijn engel liet het maar zo!
Wij kunnen terug kijken op een zeer geslaagde wedstrijd en ontbijt.
Sportieve groet, Roy
Laten we bijna vergeten zijn dat het om een wedstrijd ging.
De resultaten:
De Neary was geslagen door Ben v/d Nieuwendijk, de Longest bij de dames was voor Conny van Rossem en bij de heren voor Theo Nadort.
Op de derde plaats eindigde Kees Vollebregt met 19 Stb, tweede werd Cock Verkade, ook met 19 Stb. En zoals afgesproken werd de aanvoerder van de Evenementencommissie, Mark Schippers, winnaar met 20 Stb.
